Ewa Pajor: “Bij Barça leer je elke dag.”

Ewa Pajor (Uniejów, 1996) werd geboren in een klein stadje in Polen. Daar vertelden ze haar dat voetbal niet voor meisjes was. Maar ze hield vol en dat zorgde ervoor dat ze haar liefdesaffaire met dit doel voedde. In zijn eerste jaar speelde hij al 43 jaar voor Barça , een team waarmee hij de finale van de Champions League bereikte. In tegenstelling tot haar teamgenoten heeft zij, die met Wolfsburg in vier Europese finales stond, deze nog nooit gewonnen. En hij kijkt er heel erg naar uit.

Wanneer, hoe en waarom ben je voetbal leuk gaan vinden?

Ik kan mij herinneren dat mijn neef naar mijn stad kwam. Hij speelde voetbal. Ik zei tegen hem: "Ik wil met je spelen." En hij zei nee, dat ik kleiner was dan de bal. Maar ik wilde toch spelen. En ik begon alleen met jongens te spelen.

Hebben ze het hem gemakkelijk gemaakt?

Nee, helemaal niet. Ik moest mijn uiterste best doen, want ze wilden me altijd verslaan. Ik moest sterk zijn. Dat leerde mij om nooit op te geven.

Is er ooit tegen je gezegd: "Je mag niet met ons meespelen"?

Ja, in Polen was meisjesvoetbal niet normaal. Toen ik begon, hadden mijn generatie en de generatie daarvoor nog niet de mogelijkheden die er nu zijn.

Toen ik met jongens speelde, moest ik sterk zijn en ik leerde om nooit op te geven.”

Vindt u dat u nu een voorbeeld bent in Polen?

Een beetje, ja. Ik ben erg blij dat we het Poolse vrouwenvoetbal verbeteren. Natuurlijk zitten we nog niet op hetzelfde niveau als Spanje, maar we gaan wel stap voor stap vooruit.

Welke referenties had hij?

Eerst heb ik Cristiano Ronaldo met Portugal gezien en daarna toen hij naar Manchester ging. En natuurlijk hebben we Lewandowski. Wat vrouwen betreft: er was geen vrouwenvoetbal op televisie. Dat vind ik een beetje jammer, want dan heb je geen rolmodellen. Tegenwoordig speel ik met geweldige spelers en ik wil er niet één uitlichten.

Wat doe je buiten het veld?

Het is belangrijk dat ik goed herstel, omdat ik weet dat het me helpt bij het voetballen. Ik ga ook met de hond wandelen en als ik op vakantie ben, ga ik naar Polen.

Wat vind je leuk aan Barcelona ?

Alle. Natuurlijk, eerst voetbal. Maar ook het klimaat, de stad, het strand... De levenskwaliteit is er heel hoog.

Ze loopt graag op blote voeten op het gras...

Ja, aarden is mijn ritueel na het sporten. Ik begon in Wolfsburg en hier in Barcelona is het weer zo goed dat ik het elke dag kan doen. Het ontspant mij na de training, het is een beetje meditatie.

Van buitenaf leek het mij gemakkelijk. Maar toen ik aankwam, zag ik dat je 100% moet zijn om te winnen, zoals zij doen.”

Welk lied heb je gekozen om de competitie met Barça te vieren?

Een Pools liedje. Er staat dat ik heel klein ben en dat de wereld heel groot is. Het herinnert mij eraan dat mijn familie mij vertelt dat ik mezelf moet blijven.

Waarom heb je ja gezegd tegen Barça?

Omdat de club geweldig is. En het heeft spelers van zeer hoge kwaliteit. Dat was niet makkelijk, want ik had negen jaar bij Wolfsburg gewerkt, maar ik dacht: 'Ik moet het accepteren, want als ik nee zeg, vragen ze me misschien niet meer terug.'

Was het frustrerend om de finale in Eindhoven tegen Barça te verliezen?

Ja, want bij de rust stonden we met 2-0 voor en toen verloren we. Die wedstrijd leerde mij dat in het voetbal alles in een seconde kan veranderen en dat je tot het einde moet blijven vechten.

Vond je deze competitie gemakkelijk?

Als je de uitslag 6-0 ziet, denk je dat de competitie een makkie is. Maar toen ik aankwam, besefte ik dat je altijd 100% moet geven om op die manier te kunnen winnen.

Lees ook Mapi León, Alexia, Torrejón, Patri en Aitana: vijf Barça-spelers in vijf historische finales. Anaïs Martí Herrero

Voel je druk omdat je de duurste speler in de geschiedenis van de club bent?

Daar heb ik niet over nagedacht. Ik concentreerde me op voetbal en integreerde snel in het team, zowel intern als extern.

Vind je dat het nu beter is?

Ja. De kwaliteit van de trainingen en de spelers is zo hoog dat ik elke dag iets nieuws leer. In eerste instantie was ik verrast door de manier waarop ze spelen, het snelle voetbal, het gevoel met de bal...

Het is opvallend hoe kalm ze buiten het veld is, en hoe explosief ze erop is...

Ja, in het normale leven ben ik kalm. Maar op het veld probeer ik altijd 100% te geven. Het maakt mij blij dat ik kan helpen, zowel in de verdediging als in de aanval. Ik ben gemotiveerd om een ​​negen te halen.

De Ballon d'Or interesseert mij niet. Ik wil winnen, goed spelen en titels winnen met het team."

Net als Graham Hansen, toch?

Ja, dat zou kunnen. Ze is ook kalm. En een geweldige speler. Onze verbinding is geweldig.

Zou u graag genomineerd willen worden voor de Ballon d'Or, of heeft u daar geen bezwaar tegen?

Nee, dat maakt mij niet uit. Ik wil dat het team elke wedstrijd wint, titels wint en goed speelt.

Je speelde in Camp Nou.

Ja, met Wolfsburg. En we verloren met 4-1. Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt: de Barça-fans hielden niet op met juichen en het zingen van Un dia de partit . Het was zo luid dat ik niet eens met mijn klasgenoten kon praten. Ik hoop dat ik daar binnenkort met Barça kan spelen.

Voor mij is scoren een genot, maar ik word nog gelukkiger als ik het team help winnen.”

Wat is een doel voor jou?

Voor mij is het een vreugde. Maar het maakt mij ook blij als een teamgenoot scoort. Ik denk altijd aan het team, aan wie mij de pas gaf, aan wie de juiste beslissing nam. Ik word blij als ik scoor, maar nog blijer als ik het team kan helpen.

Wat is je favoriete doel?

Het doelpunt dat ik hier maakte, bij Gamper tegen Milan, was speciaal omdat het mijn eerste wedstrijd bij Johan Cruijff was. Maar ik hoop dat het belangrijkste nog moet komen.